Devil's Tower

Donderdag 10/9/15

Bewolkt en om 8 uur s’ ochtends 15 graden. Bell’s Motor Inn had geen aparte wastafel, maar alles bevond zich in een badkamertje, met een klein bad. Er was een tafel met twee stoelen, die voor geen meter zaten. Je kon een koffiezetapparaat op de kamer krijgen, op verzoek, maar de koffie was niet te drinken! We hadden nog maar één yoghurtje, dus sloegen we het ontbijt maar even over en deden boodschappen bij een Safeway, waar we 4 dollar uitspaarden door de klantenkaart. Ook maar weer getankt, hij kan maar vol zitten.

Op weg naar Devil’s Tower, via Belle Fourche, Hulett. Om 9.30 uur passeerden we de staatsgrens met Wyoming. Nu zagen we opeens witte koeien, naast de zwarte. Het was een heuvelachtig gebied en een erg rustige weg, de HW 24, nauwelijks een auto te zien. Alva, een gehucht met 50 mensen, lag op ca. 1.100 m. Hier was een hoop armoede zo te zien, kapotte huizen en trailers, wel was er een postkantoor. Het plaatsje dat erna kwam was wel wat welvarender zo te zien, evenals Hulett. Dit leek een aardig stadje in western sfeer. Hierna een Scenic View met onze eerste blik op Devil’s Tower, er zouden er nog vele volgen! Voor foto’s was het jammer genoeg een slecht tijdstip van de dag, maar ja, daar kun je niet omheen als je zo reist als wij deden.

Het was nog steeds bewolkt, met af en toe zon. Devil’s Tower valt onder een National Park, dus onze pas was geldig. Eerst maar eens naar een parkeerplaats voor ons ontbijt.

Ontbijt met zicht op DT

Prairiedog

We zaten vlak bij de prairiedogs, die erg leuk zijn om te zien, zeker als ze rechtop staan of blaffen, of een vechthouding aannemen. 

Er was hier ook een kunstwerk met uitleg, waar doorheen je DT kon zien.

Een eindje verderop namen we een zijweg, waarvandaan we ook weer uitzicht hadden op DT.
De wandeling om de Tower zelf, gelegen in een rotsachtige omgeving in het bos, was soms inspannend voor mij, vooral het 
begin, maar meestentijds redelijk te doen. W. liep mee, ondanks zijn pijnlijke voeten.

DT beklimmen

Prachtige gezichten op de Tower, we zagen op een gegeven moment ook enkele klimmers. Veel info borden en bankjes om te rusten en te genieten van de stilte. Wel redelijk veel mensen: Japanners (geen busladingen vol), Duitsers, Engelsen, Fransen en Amerikanen, Nederlands hoorden we niet. In het Visitor Center even rondgeneusd en een poster van DT gekocht, met de beer erop.

Op weg naar dezelfde parkeerplaats, waar we wilden lunchen, stopten we voor een foto van de rode rotsen en daar zagen we een hertje (of antilope) in de struiken wegspringen. Alleen zijn kopje zag ik, even later sprong hij het bos in, mooi gezicht!

Verstoppertje 

Vluchtend hert of?

We hadden een heerlijke lunch van aardappelsalade, salade, tomaatjes en wat druiven toe. Bij elkaar ca. $ 5. Eekhoorntje en rode vogels keken toe. 
Om 13.45 uur was het mooi geweest, we hadden nog zo’n 3 uur rijden voor de boeg naar Sheridan. Vlak voor de uitgang bekeken we nog een keer de prairiedogs.

Onze lunch

Via de US 14, erg mooi, naar Moorcroft en de 1-90. Af en toe een ja-knikker. Het was hier wat vlakker, al waren er wel heuvels. Weer een erg rustige weg. Tussen Gilette en Buffalo was een Rest Area, waar we stopten voor een plas en wat fris. Daarna verder naar Buffalo en Sheridan. In de verte een bergketen (National Big Horn?) Om 16.45 uur pakten we in Sheridan afslag 20 en namen onze intrek in het Super Safer Motel (het via G. gevonden motel bleek niet meer te bestaan of van naam veranderd). Kamer met 2 Queens genomen, slaapt toch beter. De wastafel was hier apart, klein badkamertje, magnetron en koelkast. Geen tafel, wel 2 stoelen, niet veel ruimte voor koffers, maar het ging best en het was schoon. De kosten: $ 74,80, inclusief blikje fris met suiker voor W. die een hypo voelde aankomen.

Er bleek een Chinees te zijn, dus toen W. wat bekomen was van zijn hypo reden we een mijl of 4 terug naar Golden China, Voor ca. $ 10 pp. hadden we een lekker maaltje! Er bleek niet veel glutenvrij te zijn, ook de sweet en sour werd gefrituurd met een beslag van tarwemeel. Garnalen of kip Chow Yuk, was eigenlijk het enige wat ik kon nemen en ik koos deze kip met groenten, die best lekker was. Vers en knapperig, gelukkig geen bamboe, daar hou ik niet zo van. W. had Sizzling Beef, maar die schotel had ie al eens lekkerder op, in Engeland bv. Erbij een Zinfandel, voor 4 dollar, en W. een Coors biertje. Totaal incl. tax $ 35,76!

Terug in het motel alles weer aan de lader. Laptop gebruiken ging moeizaam zonder tafeltje, dus dan maar even niet aan verslag gewerkt. Het stikte hier van de motjes, nog erger dan in Wall waar we ze voor ‘t eerst zagen. Zo erg zelfs dat we niet eens konden lezen met onze e-reader, toen we het grote licht bij de wastafel hadden uitgedaan!

Dakota, Deadwood en Spearfish

Woensdag 9/9/2015

Vandaag staat het Dakota Air and Space Museum op het programma.
Na het eenvoudige ontbijt op onze kamer het e-ticket geprint bij Ann en ondertussen gevraagd wat er het eerst was, de silo’s of het motel. En wat zat er eigenlijk in die silo’s? Het antwoord liet  zich niet moeilijk raden… Het motel was er het eerst (ze hadden het niet tegen kunnen houden) en er zat natuurlijk graan in de silo’s! 

Ann's Motel, uniek gelegen

We babbelden nog een poosje met Ann, die vertelde dat ze eigenlijk al met pensioen zou zijn, maar dat ze haar werk nog veel te leuk vond! De dochter van Ann was Head Postmaster in Wall, vlak bij het motel en in Main Street en ze zei dat haar dochter het wel leuk zou vinden dat we helemaal naar Quin waren gereden, omdat er volgens onze gps geen postkantoor in Wall zou zijn.

Om 9.15 uur reden we naar het South Dakota Air and Space Museum, 42 mijl verderop. Gratis toegang en lekker kleinschalig! Vrij uniek toch dat je je auto parkeert en zo het terrein op kunt wandelen. W. had het helemaal naar zijn zin, hij zag voor de eerste keer een B1B bommenwerper, waarvan er nog maar twee van in totaal zijn. Je kon ook nog een tour maken naar het Missile museum op Ellsworth Airforth Base, maar dat hebben we niet gedaan.

South Dakota Air and Space Museum

B1B bommenwerper

 Via Rapid City en US 44 West reden we vervolgens naar de Junction met US HW 385, ook weer een prachtige weg door de Black Hills! Het liep tegen twaalven en we wilden ergens lunchen, gelukkig vonden we even later een afslag naar Roubaix Lake, waar behalve een camping ook picknickplekken waren in het bos. Het meer vonden we later pas. Helaas zagen we door de ongelukkige hoek van waaruit we kwamen de grote stenen over het hoofd, die op een rijtje voor het plekje lagen dat we hadden uitgezocht… W. reed er pardoes over één heen en dat ging gepaard met een hoop lawaai, we schrokken ons rot. Even onder de auto gekeken, maar er leek niets aan de hand, deze 4x4 Jeep kon gelukkig wel wat hebben!

We dekten de tafel en belegden die met toastjes met diverse (smeer) kaasjes en tomaatjes, lekker. Er was o.a. een kaassoort die ik had uitgekozen, met pecan en honing, echt spekkie naar mijn bekkie;-) Boek erbij en even lezen, ik maakte alvast wat aantekeningen voor het verslag en liep daarna naar de pittoilet, dat heel schoon was! Je kon bij deze picknickplekken zelfs drinkwater tappen, al stond er wel bij dat je hier niet je haren mocht wassen, of je vissen schoonmaken!

Deadwood in oud treinstation

We reden verder naar Deadwood en stopten daar om een ijsje te eten. We liepen ook het oude treinstation binnen, waar nu het toeristenbureau gevestigd was. Veel informatie, leuk om nog wat over Deadwood te lezen en te zien. Klein rondje gewandeld, niet verder de hoofdstraat ingegaan maar weer doorgereden. Het volgende doel was Spearfish, waar ik wilde overnachten. We reden door Spearfish Scenic Canyon, waar ik me meer van had voorgesteld. G. wilde ons natuurlijk naar de snelweg sturen, maar we lieten ons niet tegenhouden. 

Beeldenpark

Even na de pas zagen we opeens een groot beeld van een president. Het bleek het beeldenpark te zijn waar ik via het AA forum al eens over had gehoord, het zou jammer genoeg gesloten zijn. De beelden waren te koop!

We maakten nog een stop bij een dam en even later bij een waterval, maar als je er zoals wij al zoveel gezien hebt, was deze kleine waterval voor ons de stop eigenlijk niet waard. Om ongeveer half 5 arriveerden we in Spearfish en vonden een kamer in Bell’s Motor Inn, met twee Queens, voor 76 dollar, Voor één bed zouden we slechts 60 dollar kwijt geweest.

Het was vandaag de hele dag bewolkt, met af en toe zon en ca. 22 gr. Spearfish zag er uit als een prettig groen stadje om te wonen, tenminste het stukje dat wij ervan zagen. Op weg naar het restaurant zagen we steeds dezelfde auto’s voorbijkomen, dat bleken Thunderbirds te zijn, in allemaal verschillende kleuren. Zeker ergens een bijeenkomst. We aten ons buikje rond bij Applebees.

Nogmaals Badlands

Dinsdag 8/9/2015

Al weer een week op pad!

Vanmorgen lag W. al om 5.30 uur te lezen, hij had last gehad van rommelende leidingen en bovenburen, die midden in de nacht hun bad lieten vol lopen. 

Om 7 uur opgestaan en eerst besproken of we nog een dag langer hier wilden blijven. Ja, we wilden zeker nog een dagje op ons gemakje door de Badlands rijden. Ann had nog plaats volop en we konden in dezelfde kamer blijven. 

Ontbijt in de Drugstore

Ontbijt in de beroemde Wall’s Drugstore, scrambled eggs, bacon en aardappeltjes voor mij en two eggs overeasy met toast en aardappeltjes voor W. Koffie was 5c en nog lekker ook!

Even rondgekeken in allerlei winkeltjes, maar het kwam ons al snel de neus uit, het was veel te veel!

Om een uur of 10 over de 1-90 naar de afslag bij Interior gereden en getankt, voor we het park weer inreden. Tanken lukte niet 1-2-3, de creditcard bleek achterstevoren erin te moeten, foutje van deze pomp! Fijn dat ze dat er dan opzetten… Ook bleek er nog een hendeltje omgezet te moeten worden, had W. ook nooit eerder gehad. Al met al duurde het dus even voor we verder konden naar het eerste grote viewpoint: Big Badlands Overlook. Het licht was natuurlijk al niet optimaal meer, maar genieten deden we toch wel. Even later het Ben Reiffel Visitor Center, met de mooiste film tot nu toe over een National Park! Prachtige muziek erbij ook en sfeervolle voice over. Fraaie displays en een laboratorium waarin een jonge vrouw een schildpadfossiel aan het bewerken was. Kaarten en een boekenlegger gekocht.

Verderop langs de weg naderden we rotsformaties die wel op een stad leken, maar we konden hier helaas niet stoppen langs de weg. Weer een beeld erbij voor de serie die enkel nog maar in mijn hoofd bestaat: “Niet gemaakte foto’s”! Bij de Parking kon je de Door Trail doen, een houten pad en daarna op eigen houtje door de Badlands, met alleen af en toe een geel paaltje als gids (en het was voor mij maar goed ook dat die er stonden). Overal zag ik waarschuwingen voor adders en we liepen op sandalen! Ook hadden we geen water bij ons en had ik mijn pet vergeten, omdat ik dacht dat we maar tot het einde van het plankier zouden lopen. Voor ik het wist was W. dit keer al verder gegaan, dus ik kon niet achterblijvenJ! Heen en terug was het ongeveer 1.200 voet als ik me niet vergis en ca. 20 minuten. Het was een schitterend stuk en ik ben blij dat we het gedaan hebben. Gelukkig was het hier niet steil, zoals ik elders had gezien, dan had ik het niet aangekund. Op het einde van de trail was een stel waar W. een foto van maakte, waarna de man op zijn beurt een foto van ons wilde nemen, met onze camera. Och, is toch wel eens leuk!

Aan het einde van de Door Trail

De rest van de route hebben we ons beperkt tot de viewpoints en korte stukjes lopen, maar ook dat was de moeite waard. We hebben bijna alle uitkijkpunten gehad en naarmate de middag vorderde werden de kleuren mooier. 

Plek voor mediatatie

Prairiedogs waren er ook volop, op sommige stukken langs de weg. Deze hamsterachtige knaagdieren doken soms bij elke nadering weg, maar een enkeling liet zich vanaf korte afstand portretteren. Bij een man met een knots van een tele, kwamen ze ook nog eens erg dichtbij. Pas op, want ze kunnen wel bijten!

We zagen ook nog Bighorns vlak langs de weg, ik denk tenminste dat het dat waren. Prachtige overzichten waren er, maar het werd bijna teveel. 

Bighorn

Na de Pinnacles Overlook namen we een afslag op een dirtroad, ook hier weer Bighorns, maar die hadden we nu genoeg in beeld. Een stukje verder was Robertsons Prairiedog Town, met honderden van die beestjes. Een eind verderop, na de Cattlegrid zagen we bij een uitkijkpunt een eenzame bizon, die  zich aan het schurken was. Last van zijn reet leek het wel. Van een veilige afstand toch maar even op de foto gezet. Hierna de weg naar Wall opgedraaid en in Garmin een postkantoor opgezocht. In Wall bleek er volgens dit apparaat geen te zijn, wel in Quin, een paar mijl verderop. Toen we in dat gat aankwamen bleek het postkantoor maar een paar uur per dag open te zijn, dat was nu dus niet het geval!

In Wall bij de supermarkt wat kleine boodschappen ingeslagen, zoals water, cola, yogurt en zo. Op de kamer spullen opgeruimd, zwarte voeten gewassen en wat gelezen, voor we gingen eten bij het Cactus Café. Hier duurde het ook allemaal weer erg lang, dat zijn we toch niet gewend in Amerika. Ze leken in dit restaurant ook al weer erg te stressen. W. nam een burger en ik een Mexicaanse schotel.

Het was een prachtige dag, met veel zon en zo rond de 25 gr., ideaal voor ons. Bij de mail zaten nu de ticketgegevens voor onze retourvlucht. Gelukkig! Morgen vragen of Ann ze voor ons wil printen!

Chapel in the Hills en Badlands

Maandag 7/9/2015

Weer laat wakker, verdorie! W. ging nu bij daglicht op zoek naar de sleutel, zag hem liggen in de auto en kon er gelukkig net bij.

Koffie gezet, die niet erg lekker was, boeltje weer gepakt en naar Wranglers gereden voor een echt ontbijt! Gisteren hadden we onze zondagse eieren gemist, dus dat haalden we nu dubbel en dwars in. Ik met Fiesta, een omelet met ham en Jalopenapepers en Hash Brown’s en W. ook iets van twee eieren, precies goed, en wafel toe! De koffie was hier prima.

Pas tegen half 11 de weg weer op, om de Needles HW te gaan rijden. Opnieuw lekker weertje, graad of 22, zon. Wederom schitterende weg door bossen, rotsen, uitzichten, smalle en nog smallere tunnels en de Eye of the Needle. Langs Sylvaine Lake, korte stop en door via Hill City, waar we ook kort halt hielden voor een ijsje in een ijssalon, houten beelden en een beeldhouwer met een kettingzaag. Dan over de Us 44, met net voor Rapid City van alles te beleven, aan de borden te zien. 

Chapel in the Hills

We maakten een omweg dwars door Rapid City om de Chapel in the Hills te bezoeken, een verrassing voor W. want ik wist wat er kwam: De exacte replica van de Borgund Stafkirke in Noorwegen, gemaakt in 1969, compleet met kloktoren! Het was het waard. De gastvrouw van het Visitor Center, dat gevestigd was in een Stabbur (huis met grasdak) was blij verrast om te horen dat we de echte kerk in Noorwegen hadden gezien en ze vroeg ons na bezichtiging te vertellen of de gebouwen naar onze mening goed overeen kwamen. Wij vonden van wel! De geur van de originele Stafkirke was natuurlijk niet te evenaren, grappig was het allemaal wel. Er was ook een klein museumpje.  

Vervolgens gingen we op weg naar Interior, na Rapid City een erg stille weg, met heel sporadisch een tegenligger. Het was een behoorlijk lang stuk, maar fijn om te rijden, scenic ook, zeker de buurt van Interior. We stopten bij het bord van Badland NP en ook even bij een zijpad, waar we een bord zagen met waarschuwingen voor ziektes. W. dacht aan een aantal houten bruggetjes langs de weg te zien dat er ooit een spoor had gelopen.

Bij Interior reden we het park in en wat we hier kregen was een geweldig mooie weg, met heel veel stops en uitzichtpunten, mooi licht aan het eind van de middag, begin van de avond en pronghorns (dacht ik) langs de weg.

Badland NP

Pronghorn, als ik het goed heb

Nog een Pronghorn

Licht aan het einde van de middag

Andere bezoekers

Ik kon er geen genoeg van krijgen, maar het werd al laat en we moesten ook nog ergens eten. Gelukkig had ik al een motel geboekt (Ann’s motel) en om een uur of zeven waren we in Wall en vonden het motel al snel. We hadden een goede deal, zei Ann, want sinds deze avond hoefden we slechts 55 dollar te betalen voor 2 queen bedden. Ik had een 1 queen room gereserveerd voor iets van 75 dollar. Dat was mooi meegenomen!

Koffers naar de kamer gebracht, die fijn weer op de begane grond was en daarna bij het Red Rock restaurant lang moeten wachten, chaotische toestanden omdat een restaurant in de buurt was uitgevallen, maar uiteindelijk bijzonder lekker gegeten. Cheesy sticks met garlic vooraf, maar dat bleek toch brood te zijn en dat nam W. van me over. Ik kreeg zijn salad bar, die ik met hem deelde. W. at daarna een zgn. broasted chicken die verrukkelijk was volgens hem en ik twee taco’s. Nog een Coors bier (aluminium fles) voor W. en voor mij glas Zinfandel, die heerlijk zacht en fruitig smaakte, als witte wijn op de kaart stond, maar rosé van kleur was.

Tegen 21.00 uur terug op de kamer, noodzakelijk zaken gedaan en aan het verslag gewerkt, terwijl W. lag te lezen. Het was al snel 23.00 uur, ik nam nog even mijn foto’s door en sukkelde na nog een pagina of wat gelezen te hebben snel in slaap.

Custer State Park, Mount Rushmore en Crazy Horse

Zondag 6/9/2015

Pas om 8 uur wakker! W. lag al te lezen, maar had natuurlijk geen erg in de tijd. “Het is toch vakantie!” Ja, weet ik, maar ik wil altijd graag vroeg op, er is zoveel te zien en het licht is dan mooier voor foto’s. Nou ja, het is toch geen fotovakantie, zegt W. dan. Groot gelijk natuurlijk, maar voor mij stiekem toch wel een beetje!

Na de gebruikelijke ochtendrituelen, vertrokken we naar Custer State Park. Door Custer heen, waar overal gekleurde bizons op de stoepen stonden.
De ranger bij de entree vertelde dat we het best konden beginnen met de Wild Life Loop, omdat de bizon kuddes daar nu waren, dus even later sloegen we rechtsaf. Een eindje verderop zagen we de aanduiding naar Mount Coolidge Lookout en besloten we eerst daarheen te gaan. Rechtsaf en via een smalle weg omhoog, waar we een mooi overzicht hadden, zelfs op de heiige Badlands in de verte. Hier was het heerlijk weer, zonnig en ca. 23 gr.

We reden over hetzelfde weggetje weer naar beneden, om de Wild Life Loop verder te volgen. Wat een prachtige weg was dit, door bos en langs grazige velden, waar we ook nog een Prairiedog Town ontdekten, zonder overigens veel van deze beestjes te zien. We reden maar en reden maar, vooralsnog geen wild te bespeuren, maar we genoten toch wel! En dan opeens: bizons in de verte en vervolgens ook dichterbij: Ze staken vlak vóór ons de weg over en twee van die machtige beesten waren zelfs een nummertje aan het maken.

Bizons die proberen een nummertje te maken

Bij het Wildlife Station Visitor Center stopten we voor een toiletbezoek, keken er even rond en ik kocht er wat ansichtkaarten.
Een eindje verderop zagen we de uit verslagen bekende ezeltjes, helaas hadden we geen wortels voor ze bij ons en hautain liepen ze onze auto dan ook voorbij! We deden lang over deze weg, vanwege de vele stops, maar het was erg fijn!

Pow Mia

Na deze loop kwam Iron Mountain Road in zicht. Opnieuw een prachtige weg door de bossen. Vooraan was net een ongeluk gebeurd met een motorrijder, we werden er voor gewaarschuwd door een andere motorrijder, die ons maande om voorzichtig verder te rijden. We zagen de motor langs de kant liggen en even verderop een aantal auto’s aan de kant en mensen in de weer in de berm. Wij konden hier niet veel doen, dus we reden maar door. 

Door de eerste tunnel zagen we Mount Rushmore, maar het lukte niet heel goed om een foto te maken, het was zo ontzettend druk op deze weg, waarschijnlijk vanwege Labour Day weekend! Even verderop was een uitkijkpunt en daar konden we parkeren en zagen we het beter. 

Een Noorse mevrouw, die al veertig jaar in Amerika woonde, sprak ons aan. Of we toevallig Noren of Zweden waren, ze wilde haar Noors zo graag nog eens in de praktijk brengen…Nee, dan had ze eigenlijk mijn zus moeten hebben, die woont al weer 5 jaar in Noorwegen en spreekt de taal goed, maar die was dus niet hier. 

En eindelijk vonden we om een uur of twee een picknickplek in het bos en al hadden we dit keer geen salade, de crackertjes met kaas smaakten opperbest. Even lezen was ook weer aangenaam!

Een eindje verderop zagen we de pigtailbridges, maar die waren met deze drukte bijna niet te fotograferen. We konden niet even stoppen.

Gaandeweg besloten we om toch Mount Rushmore nu te bezoeken, al was het al middag en zou het licht voor de foto’s ‘s ochtends beter zijn. Het was behoorlijk druk richting entree en na betaling van 11 dollar konden we de auto kwijt in de parkeergarage. We liepen naar boven en zagen daar als eerste de massieve pilaren. Via de info- en bookstore naar de Avenue of the Flags, waar we al een blik konden werpen op de 4 presidenten en vervolgens Grand View Terrace. Wat een vertoon, maar toch wel leuk om dit machtige beeldhouwwerk nu eens echt te kunnen aanschouwen en zelfs redelijk dichtbij te kunnen zien. Het was behoorlijk heet in de zon en we gingen eerst naar binnen, waar een interessante film draaide en er allerlei beeldende informatie te zien was omtrent de bouw. Vooral W. sprak het erg aan, om de machinerie etc. te zien, maar zelf vond ik het ook de moeite waard. Vanuit de tentoonstellingsruimte waar we zicht op buiten hadden, zagen we twee mannen die elkaar kusten, bossen bloemen en fotograaf erbij, waarschijnlijk net elkaar het jawoord gegeven en nu foto’s op deze bijzondere locatie!

Mount Rushmore

Ik besloot de presidentiële trail te lopen, W. ging alleen naar de Sculptor’s Studio en daarna wat lezen op een bankje. Het was best gaaf om de 4 presidenten vanuit allerlei hoeken te bewonderen! De tweede helft van deze trail was wel erg inspannend voor mij, allemaal trappen op en ik moest vaak stilstaan door mijn ademtekort. Uiteindelijk kwam ik ook bij de studio uit, we ontmoetten elkaar weer vooraan, vlak bij de boekwinkel.

Toen we het terrein afreden stonden er een paar Mountain Goats op de weg, even afvinken! 

Mountain Goat

George Washington en profile

We zagen een aantal spitse rotsen op het vervolg van onze route, maar besloten om de Needles Highway morgenvroeg te doen en nu op weg naar Custer te gaan, waarbij we langs Crazy Horse zouden komen. Misschien konden we er een blik op werpen vanaf de oprijlaan. Dat laatste ging niet door, want eenmaal op de oprijlaan kon je niet terug zonder voorbij de toegangshokjes te gaan. Maar wat bleek, de toegang was vrij vandaag. Ik had inderdaad ergens in een folder iets over een open weekend gelezen! Er zou om 20.30 uur ook een lasershow zijn.

Crazy Horse

We werden naar een groot parkeerterrein gedirigeerd en met een oude schoolbus naar boven gebracht. Hier troffen we een enorm gebouw aan, met veel hout van binnen en allemaal Indiaanse spullen, schilderijen, beelden noem maar op. Ook was er een fantastisch museum, een Indiaan die prachtige muziek ten gehore bracht en natuurlijk de blik op Crazy Horse, vanaf het terras. Omdat het al laat was wilden we eigenlijk ook iets eten, maar het restaurant bleek vanaf 16.00 uur gesloten en alleen de snackbar was nog open, maar daar stond me toch een rij! Het werd ook al maar drukker en drukker en we besloten het voor gezien te houden. Busladingen vol werden nog steeds afgeleverd en die moesten na de lasershow straks ook allemaal tegelijk weer naar huis. Er kwam er net een aan en er leek geen eind te komen aan de mensen die uitstapten, wat kunnen er dan veel makke schapen in een bus! Wij dus ook, maar dan de andere kant op, weer naar het parkeerterrein.

Het was gelukkig nog maar 4 mijl tot Custer en we waren er zo. Spullen uit de auto gehaald en voor de deur gezet, bleek de sleutel zoek. Ik bleef erbij, terwijl W. op zoek ging naar een reservesleutel. Het duurde nog een hele poos voor er iemand bij het kantoortje kwam. Moe besloten we het vanavond bij een fles wijn en wat crackers en chips te houden. Ik had geen puf meer voor het verslag en tolde na 1,5 glas wijn zo mijn bed in.

Carhenge, Fort Robinson Statepark en Custer

Zaterdag 5/92015

Tegen 7.15 uur opgestaan, heerlijk geslapen in het lekkere King bed, en nu eens gedoucht in een douchecabine. Ontbijt voor W. (bestaande uit een donut en wat kleine cakejes) gehaald, thee voor beiden - was lekker dit keer, met water uit cooler met warmwaterkraan - ijs voor de koelbox en een appel voor onderweg. Ik had nog een yoghurtje.

Water voor de ruitenwissers bijgevuld, getankt en naar het postkantoor, dat op zaterdag echter pas om 9.45 uur open ging, zo bleek. 

Een uur voor die tijd waren we al op weg naar ons einddoel voor vandaag, Custer. We zagen nog een luchtballon overkomen en ik had al weer spijt dat we toch niet vroeg opgestaan waren. Het was bewolkt en een graad of 20. Rond Gering was een hoop industrie. We zagen de Elk Penis in de verte liggen, voor we de afslag namen naar Alliance. Er viel even wat regen, maar dat was snel over.

Een uurtje later was het bij Carhenge, een soort Stonehenge van auto’s, 25 gr. Er was iemand in de weer met een drone. Ik vond het wel leuk om hier even rond te lopen, al die auto’s eens op een andere manier te zien en op mijn gemak foto’s te maken, helaas was het een beetje saai weer.

Bijschrift toevoegen

  

Om een uur of 11 vertrokken we naar Chadron, om bij een grote Safeway wat lekkere dingen te halen voor de lunch. Ze hebben hier veel glutenvrij spul, soms apart, soms gewoon tussen andere producten, maar altijd goed aangegeven! We kochten kaasjes, crackers, één bowl met salad dit keer, om te delen en plastic borden. De Safeway kaart leverde toch weer paar dollar korting op, we konden ook cashback krijgen hier, maar dat was nog niet nodig.

Om 12.15 uur reden we naar Fort Robinson Statepark, waar we wilden lunchen en misschien hier dan ook even het fort bezoeken. Er waren picknickplaatsen op de camping en wij zagen al snel dat er ook een overdekte was, wat met de inmiddels 32 gr. niet verkeerd was!

Hierna reden we terug naar het kantoor, om $5 toegang te betalen en nog wat te bekijken. Dit hadden we natuurlijk vooraf moeten doen, want we kregen een sticker voor op de auto. Er was een dierenhospitaal, waar we even binnen liepen. We zagen o.a. de grote operatietafel, waar paarden opgehesen konden worden. Ernaast was een Natuurhistorisch museum, maar daar liepen we aan voorbij. Met de auto reden we nog een rondje, maar het viel eigenlijk wat tegen. Veel stallen op het terrein, vroegere officiershuizen waren nu vakantiewoningen. Misschien dat er wel meer te bezichtigen was, maar zoveel tijd hadden we nu ook weer niet.

Om half 3 weer op weg. Ik had de langere 71 uitgekozen om naar Hot Springs te rijden. G. wilde ons steeds terugsturen, of rechtsaf laten gaan, volgens haar reden we op een Country Road en flink om. Eindeloze weg, maar toch best leuk. Wel een stuk of 8 extreme lange treinen vandaag gezien, ook nu weer. Vaak met kolen, maar op een ervan stonden … vliegtuigrompen!

Eindelijk in Hot Springs, waar we enkel doorheenreden en vervolgens Wind Cave NP waar we ook alleen even door reden. De grotten gingen we niet bezoeken, dat zou voor W. teveel lopen zijn. Heb er wel e.e.a. over gelezen, schijnen anders dan andere grotten te zijn. Mooie weg.

Om 16.30 uur in Custer, waar we incheckten bij het Chief Motel. Het was maar goed dat we hier gereserveerd hadden, want alle motels in dit stadje waren vol, zo hoorden we de eigenaar zeggen. Deze man had er duidelijk niet veel zin meer in, hij was een beetje cynisch. We maakten nog wel een praatje over West Side Story, i.v.m. mijn naam, Maria. Hij gaf ook een kaart met alle bezienswaardigheden en liet wat prachtig verkleurde ansichten zien.

Kamer wederom met auto voor de deur, handig steeds. Twee Queens en supergrote tv. Koelkastje en magnetron, airco. Aparte toiletruimte met douche in bad en een wastafel om de hoek. W. ging even kijken bij het restaurant ernaast en riep me naar buiten toen hij terugkwam. Er stond een schattig klein caravannetje met de bezochte staten ingetekend op de zijkant. Auto met fietsen achterop, heel Hollands eigenlijk.

Er was een heel goede burgertent werd ons verteld, maar ja, daar hadden ze echt alleen maar burgers. Het Steakhouse naast ons had slechte recensies, dus vroegen we in het kantoor of ze een ander restaurant konden aanbevelen. Dakota Cowboy werd genoemd, al wisten ze het zelf eigenlijk niet goed, omdat ze nooit uit eten gingen! Om 19.45 waren we terug in het Chief Motel, na overheerlijke steaks gegeten te hebben in dit restaurant met heel veel cowboyhoeden aan het plafond. Het was 4 blocks verderop, dat was te voet nog te doen voor W.
Terug op de kamer maakte hij nog graag even gebruik van de grote tv.!

Chimney Rock en Scottsbluff

Vrijdag 4/9/2015

Vroeg wakker, beetje hoofdpijn. Om 6.50 uur opgestaan, daarna verdween de hoofdpijn snel gelukkig (dat is wel eens anders geweest, gedurende de 30-jarige periode van af en aan  migraine). Douche genomen, e-mail bekeken en buiten op ons terrasje elk 2 yoghurtjes gegeten, met een kop vieze thee - geen waterkoker, dus uit het koffiezetapparaat. Sleutels ingeleverd, getankt in Estes Park, waar we verder niet meer rondgelopen hebben en om 8.30 uur op weg. Het was weer zonnig, 18 gr. bij vertrek richting  Loveland, met als eindpunt Gering.

Het eerste deel van de route was ronduit schitterend, riviertje, rotsig gebergte. Loveland leek me een fotogeniek plaatsje, met allerlei grappige huizen en gedoetjes. Veel vakantiehuisjes ook, onder de rotsen naast de rivier. We besloten om niet via de 25N te gaan, maar namen een andere weg meer binnendoor, richting Fort Collins. Onderweg zag ik een soort van totempaal gewoon in een wei. Hoewel ik me niet op deze route had voorbereid, dacht ik dat we het fort wel zouden kunnen vinden, maar dat was een misrekening. We reden dwars door een grote stad zonder bordjes tegen te komen naar het fort en ook al zag ik op een gegeven moment een bordje met tourist information, het gebouw zelf zagen we niet, teveel borden en andere zooi. Dan maar niet, na wat roadworks zoefden we over de 25N. door naar Cheyenne. Waarschijnlijk was er helemaal geen fort en had ik dit verkeerd begrepen/opgepakt uit reisverslagen. Er is wel een Fort Laramie, maar dat lag iets teveel uit de route.

We stopten niet in Cheyenne, want het leek W. geen leuk stadje en voor mij hoefde het niet persé, dus reden we door en namen de 80E richting Sidney. Bij een Travelshop met een Taco Bell en een Burger King deelden we om een uur of 11 samen een diet coke en een aardbeien-milkshake, we vonden het nog te vroeg om iets te eten. Het was inmiddels behoorlijk warm, zo’n 32 gr.

Even verderop was de afslag naar Scotsbluff, een erg rustige weg en een verademing na de 80E met veel vrachtverkeer. Op enige afstand van Scotsbluff besloten we een afslag naar rechts te nemen, volgens de kaart (uit het Roadbook van 2005!) een toeristisch mooie route, van een mijl of 30. Op deze weg was praktisch geen kip te zien. De wat wat bitse, vrouwelijke stem achter Garmin wilde ons steeds een u-turn laten maken, omdat ik Gering had ingegeven, ze pikte deze omweg niet! Links van ons zagen we in de verte mooie rotsformaties, o.a. Jail Rock en Court House Rock. We moesten nog wel steeds ergens zien te eten, dus dacht ik dat te doen in het plaatsje Bridgeport, op weg naar Chimney Rock. We vonden hier om 13.30 uur een Burgerwerx, waar we nog nooit van gehoord hadden, maar W. had een ontzettend lekkere burger en ik French Fries en een side salad.

Voldaan reden we nu verder naar Chimney Rock en het Visitor Center. Het was bewolkt en 29 gr. We betaalden hier met onze Parkpas slechts $2 pp. toegang en zagen een interessante film. Er waren goede informatiepanelen en mooie schilderijen. Meteen buiten de deur zagen we op een afstandje de beroemde Elk penis, zoals een van de vele benamingen was. We hadden deze schoorsteenrots al eerder van veraf door de voorruit zien naderen. Hier waarschuwingen voor Rattle Snakes! Je kon er tegenwoordig niet meer naar toe lopen, maar een even verderop was een Country Road naar rechts, vertelde de dame aan de balie en aan het eind daarvan kon je de rots van iets dichterbij zien. Dat deden we, waarna we onze weg naar Gering vervolgden. 

Chimney Rock, ook wel Elk Penis genoemd!

Hier vonden we al snel een typisch Amerikaans motel langs de hoofdweg, de Circle S Lodge, waar we voor 78,40 dollar een kamer kregen met een King bed, magnetron, koelkast en airco. In de receptie was het dikkige zoontje van de eigenares met lego aan het spelen. Een continental breakfast was inbegrepen en kon je 24 uur per dag halen in de zogenaamde Vending Room. Helaas bleken daar alleen wat zoete koeken te liggen en een beetje fruit. IJs voor de koelbox mocht je zoveel pakken als je wilde.

Net als ik wilde W. ook nog wel naar het Scotsbluff National Monument, dat vlakbij was, dus reden we hier om 16.15 uur naar toe, in de verwachting dat het om 17.00 uur wel gesloten zou zijn. Tot onze verrassing bleek zowel de weg naar boven als het Visitor Center pas om 19.00 uur te sluiten. We bekeken eerst wat info rond de Oregon Trail om dan naar boven te rijden. W. bekeek het uitzicht met zijn verrekijker, maar liep niet mee naar de uitkijkpunten, omdat hij last had van voeten en benen. Ik liep eerst het pad naar rechts, met veel zonnebloemen, waar ik een blik op de weg naar beneden en het Visitor Center. Dan naar links, een stukje van 0,8 mijl met uitzicht op de omgeving daar.

Weer beneden liepen we naar de huifkarren, onder het Monument. 

Daarna zagen we nog een interessante film met mooie muziek in het Visitor Center, over de Bluffs en de Oregon Trail.  Morgen zou het hier al om 6 uur open zijn, omdat er luchtballonnen over zouden komen, vanuit Winchester.  Zullen we gaan kijken? Nee, het zal wel erg druk zijn en de kans dat we ze ook echt zien overkomen is klein, dus blijven we maar lekker in ons bedje.

We zochten met behulp van Garmin de Chinees op die we op de folder van het motel hadden zien staan en hadden daar voor weinig geld een heerlijk maal! W. kip curry en ik kip met honing en walnoten, heerlijk krokant en zeer waarschijnlijk glutenvrij, ik heb er in elk geval geen last van gehad. De thee was hier maar $ 0,50.

Om 19.30 uur waren we terug op de kamer, waar we de batterij weer aan de lader hingen, foto’s op de laptop zetten en ik aan mijn verslag schreef terwijl W. lag te lezen, onder het genot van een klassiek muziekje.    

Old fall Ridge Road en Trail Ridge Road

Donderdag 3/9/2015

De dag begon en eindigde prachtig, met veel zon, maar vanaf 13.00 uur begon het te regenen, eerst een beetje, later stevig!

Ik stapte om 7 uur uit bed en W. een uurtje later. Hij kwam vermoeid en een beetje duizelig uit douche, toch al last van de hoogte? Even later ging het gelukkig weer beter. We lepelden verschillende yoghurtjes op de stoelen op ons terrasje en ik at nog een in de magnetron gestopte burrito uit de glutenvrije diepvrieskast van Walmart.

Om 9.15 uur stapten we in de auto om de Trail Ridge Road (TRR) te gaan rijden. We begonnen echter met de Old Fall Ridge Road, een weg die ook uitkwam bij het Alpine Visitor Center. Deze weg was de eerste 2 mijl verhard en werd daarna een dirtroad (eenrichting) met veel bochten en 1200m. stijging, dat voelden we alletwee wel!Het was een mooie weg door de bossen, maar ik had het me toch wat anders voorgesteld, er was niet heel veel te zien.  

Op de Old Fall Ridge Road, met onze gehuurde Jeep Patriot

Zicht richting Alpine VC (net niet op deze foto aan rechterkant)

Zicht vanaf Alpine VC

Bij het Alpine VC neusden we rond en daarna vervolgden we onze weg over de TRR r. de plaats Grand Lake. De parkeerplaats bij de Dude Ranch was gesloten vanwege festiviteiten van het 100 jarig bestaan van dit Park. Even verderop was Beaver Ponds, hier genoten we van een picknick met uitzicht op het water, zonder bevers te zien. Ook was er tijd om even te lezen. De eerste druppels vielen, maar we hielden het droog.

Om uur of 1 stapten we in de auto en meteen begon het te plenzen. Dit hield niet meer op tot een uur of 4 en hierdoor en door de mist op de terugweg hebben we helaas veel moois gemist. Eerst reden we naar een ander VC, 2 mijl voor Grand Lake. We zagen een mooie film, die wel ietwat belerend overkwam, zo van dat je een ander mens zou zijn als je uit het Park kwam. Omdat we nu toch vlak bij Grand Lake waren, reden we hier even doorheen, maar er was geen lol aan in de plenzende regen, dus begonnen we maar aan de (lange) terugweg. Bij de diverse uitkijkpunten was weinig te zien, dus behalve voor een plas zijn we niet uitgestapt. Erg jammer, maar zo gaat dat.

Bighorn schaap

Wapitihert (Elk)

Onderweg zagen we vanuit de auto wel een eland (Moose), diverse Wapiti’s en een paar Bighornschapen. Van de eland kon ik helaas onder het rijden geen foto maken en we konden hier niet stoppen. Omdat het droger werd reden we nog even richting Beaver Meadows, waar een aantal auto’s langs de kant stonden en we inderdaad weer een aantal Wapiti’s spotten, die de weg hier overstaken!

Terug op de kamer bleken er geen theezakjes meer te zijn, voor het ontbijt morgen, dus haalden we die bij het kantoor en vroegen meteen wat ze ons konden aanbevelen om te gaan eten. Even later gingen we op weg naar Daves Smokehouse, waar de parkeerplaats al zo goed als vol was en het zo druk was dat we 45 min. moesten wachten op een tafeltje, zoals al was voorspeld. Er was een Nederlands stel waar W. een praatje mee had aangeknoopt, terwijl ik buiten op een bankje zat. Ik nam een steak met frites en pittige appeltjes als bijgerecht. Wout had deep fried steak. Het maisbrood bevatte ook tarwemeel, dus had ik gevraagd om dat weg te laten, waarop W. het erbij kreeg. Helaas voor hem vond hij het niet zo lekker. Er stonden een stuk of 3 televisies aan, maar desondanks was het een leuke, sfeervolle tent en het eten was heerlijk!

Op de kamer schreef ik aan mijn verslag, onder het inspirerende geluid van een snurkende echtgenoot in de luie stoel! Tegen 22.00 uur lagen we op bed, verslag up to date, ondanks de pijnlijk harde zit op de stoel.