Chimney Rock en Scottsbluff

Vrijdag 4/9/2015

Vroeg wakker, beetje hoofdpijn. Om 6.50 uur opgestaan, daarna verdween de hoofdpijn snel gelukkig (dat is wel eens anders geweest, gedurende de 30-jarige periode van af en aan  migraine). Douche genomen, e-mail bekeken en buiten op ons terrasje elk 2 yoghurtjes gegeten, met een kop vieze thee - geen waterkoker, dus uit het koffiezetapparaat. Sleutels ingeleverd, getankt in Estes Park, waar we verder niet meer rondgelopen hebben en om 8.30 uur op weg. Het was weer zonnig, 18 gr. bij vertrek richting  Loveland, met als eindpunt Gering.

Het eerste deel van de route was ronduit schitterend, riviertje, rotsig gebergte. Loveland leek me een fotogeniek plaatsje, met allerlei grappige huizen en gedoetjes. Veel vakantiehuisjes ook, onder de rotsen naast de rivier. We besloten om niet via de 25N te gaan, maar namen een andere weg meer binnendoor, richting Fort Collins. Onderweg zag ik een soort van totempaal gewoon in een wei. Hoewel ik me niet op deze route had voorbereid, dacht ik dat we het fort wel zouden kunnen vinden, maar dat was een misrekening. We reden dwars door een grote stad zonder bordjes tegen te komen naar het fort en ook al zag ik op een gegeven moment een bordje met tourist information, het gebouw zelf zagen we niet, teveel borden en andere zooi. Dan maar niet, na wat roadworks zoefden we over de 25N. door naar Cheyenne. Waarschijnlijk was er helemaal geen fort en had ik dit verkeerd begrepen/opgepakt uit reisverslagen. Er is wel een Fort Laramie, maar dat lag iets teveel uit de route.

We stopten niet in Cheyenne, want het leek W. geen leuk stadje en voor mij hoefde het niet persé, dus reden we door en namen de 80E richting Sidney. Bij een Travelshop met een Taco Bell en een Burger King deelden we om een uur of 11 samen een diet coke en een aardbeien-milkshake, we vonden het nog te vroeg om iets te eten. Het was inmiddels behoorlijk warm, zo’n 32 gr.

Even verderop was de afslag naar Scotsbluff, een erg rustige weg en een verademing na de 80E met veel vrachtverkeer. Op enige afstand van Scotsbluff besloten we een afslag naar rechts te nemen, volgens de kaart (uit het Roadbook van 2005!) een toeristisch mooie route, van een mijl of 30. Op deze weg was praktisch geen kip te zien. De wat wat bitse, vrouwelijke stem achter Garmin wilde ons steeds een u-turn laten maken, omdat ik Gering had ingegeven, ze pikte deze omweg niet! Links van ons zagen we in de verte mooie rotsformaties, o.a. Jail Rock en Court House Rock. We moesten nog wel steeds ergens zien te eten, dus dacht ik dat te doen in het plaatsje Bridgeport, op weg naar Chimney Rock. We vonden hier om 13.30 uur een Burgerwerx, waar we nog nooit van gehoord hadden, maar W. had een ontzettend lekkere burger en ik French Fries en een side salad.

Voldaan reden we nu verder naar Chimney Rock en het Visitor Center. Het was bewolkt en 29 gr. We betaalden hier met onze Parkpas slechts $2 pp. toegang en zagen een interessante film. Er waren goede informatiepanelen en mooie schilderijen. Meteen buiten de deur zagen we op een afstandje de beroemde Elk penis, zoals een van de vele benamingen was. We hadden deze schoorsteenrots al eerder van veraf door de voorruit zien naderen. Hier waarschuwingen voor Rattle Snakes! Je kon er tegenwoordig niet meer naar toe lopen, maar een even verderop was een Country Road naar rechts, vertelde de dame aan de balie en aan het eind daarvan kon je de rots van iets dichterbij zien. Dat deden we, waarna we onze weg naar Gering vervolgden. 

Chimney Rock, ook wel Elk Penis genoemd!

Hier vonden we al snel een typisch Amerikaans motel langs de hoofdweg, de Circle S Lodge, waar we voor 78,40 dollar een kamer kregen met een King bed, magnetron, koelkast en airco. In de receptie was het dikkige zoontje van de eigenares met lego aan het spelen. Een continental breakfast was inbegrepen en kon je 24 uur per dag halen in de zogenaamde Vending Room. Helaas bleken daar alleen wat zoete koeken te liggen en een beetje fruit. IJs voor de koelbox mocht je zoveel pakken als je wilde.

Net als ik wilde W. ook nog wel naar het Scotsbluff National Monument, dat vlakbij was, dus reden we hier om 16.15 uur naar toe, in de verwachting dat het om 17.00 uur wel gesloten zou zijn. Tot onze verrassing bleek zowel de weg naar boven als het Visitor Center pas om 19.00 uur te sluiten. We bekeken eerst wat info rond de Oregon Trail om dan naar boven te rijden. W. bekeek het uitzicht met zijn verrekijker, maar liep niet mee naar de uitkijkpunten, omdat hij last had van voeten en benen. Ik liep eerst het pad naar rechts, met veel zonnebloemen, waar ik een blik op de weg naar beneden en het Visitor Center. Dan naar links, een stukje van 0,8 mijl met uitzicht op de omgeving daar.

Weer beneden liepen we naar de huifkarren, onder het Monument. 

Daarna zagen we nog een interessante film met mooie muziek in het Visitor Center, over de Bluffs en de Oregon Trail.  Morgen zou het hier al om 6 uur open zijn, omdat er luchtballonnen over zouden komen, vanuit Winchester.  Zullen we gaan kijken? Nee, het zal wel erg druk zijn en de kans dat we ze ook echt zien overkomen is klein, dus blijven we maar lekker in ons bedje.

We zochten met behulp van Garmin de Chinees op die we op de folder van het motel hadden zien staan en hadden daar voor weinig geld een heerlijk maal! W. kip curry en ik kip met honing en walnoten, heerlijk krokant en zeer waarschijnlijk glutenvrij, ik heb er in elk geval geen last van gehad. De thee was hier maar $ 0,50.

Om 19.30 uur waren we terug op de kamer, waar we de batterij weer aan de lader hingen, foto’s op de laptop zetten en ik aan mijn verslag schreef terwijl W. lag te lezen, onder het genot van een klassiek muziekje.