Nogmaals Badlands

Dinsdag 8/9/2015

Al weer een week op pad!

Vanmorgen lag W. al om 5.30 uur te lezen, hij had last gehad van rommelende leidingen en bovenburen, die midden in de nacht hun bad lieten vol lopen. 

Om 7 uur opgestaan en eerst besproken of we nog een dag langer hier wilden blijven. Ja, we wilden zeker nog een dagje op ons gemakje door de Badlands rijden. Ann had nog plaats volop en we konden in dezelfde kamer blijven. 

Ontbijt in de Drugstore

Ontbijt in de beroemde Wall’s Drugstore, scrambled eggs, bacon en aardappeltjes voor mij en two eggs overeasy met toast en aardappeltjes voor W. Koffie was 5c en nog lekker ook!

Even rondgekeken in allerlei winkeltjes, maar het kwam ons al snel de neus uit, het was veel te veel!

Om een uur of 10 over de 1-90 naar de afslag bij Interior gereden en getankt, voor we het park weer inreden. Tanken lukte niet 1-2-3, de creditcard bleek achterstevoren erin te moeten, foutje van deze pomp! Fijn dat ze dat er dan opzetten… Ook bleek er nog een hendeltje omgezet te moeten worden, had W. ook nooit eerder gehad. Al met al duurde het dus even voor we verder konden naar het eerste grote viewpoint: Big Badlands Overlook. Het licht was natuurlijk al niet optimaal meer, maar genieten deden we toch wel. Even later het Ben Reiffel Visitor Center, met de mooiste film tot nu toe over een National Park! Prachtige muziek erbij ook en sfeervolle voice over. Fraaie displays en een laboratorium waarin een jonge vrouw een schildpadfossiel aan het bewerken was. Kaarten en een boekenlegger gekocht.

Verderop langs de weg naderden we rotsformaties die wel op een stad leken, maar we konden hier helaas niet stoppen langs de weg. Weer een beeld erbij voor de serie die enkel nog maar in mijn hoofd bestaat: “Niet gemaakte foto’s”! Bij de Parking kon je de Door Trail doen, een houten pad en daarna op eigen houtje door de Badlands, met alleen af en toe een geel paaltje als gids (en het was voor mij maar goed ook dat die er stonden). Overal zag ik waarschuwingen voor adders en we liepen op sandalen! Ook hadden we geen water bij ons en had ik mijn pet vergeten, omdat ik dacht dat we maar tot het einde van het plankier zouden lopen. Voor ik het wist was W. dit keer al verder gegaan, dus ik kon niet achterblijvenJ! Heen en terug was het ongeveer 1.200 voet als ik me niet vergis en ca. 20 minuten. Het was een schitterend stuk en ik ben blij dat we het gedaan hebben. Gelukkig was het hier niet steil, zoals ik elders had gezien, dan had ik het niet aangekund. Op het einde van de trail was een stel waar W. een foto van maakte, waarna de man op zijn beurt een foto van ons wilde nemen, met onze camera. Och, is toch wel eens leuk!

Aan het einde van de Door Trail

De rest van de route hebben we ons beperkt tot de viewpoints en korte stukjes lopen, maar ook dat was de moeite waard. We hebben bijna alle uitkijkpunten gehad en naarmate de middag vorderde werden de kleuren mooier. 

Plek voor mediatatie

Prairiedogs waren er ook volop, op sommige stukken langs de weg. Deze hamsterachtige knaagdieren doken soms bij elke nadering weg, maar een enkeling liet zich vanaf korte afstand portretteren. Bij een man met een knots van een tele, kwamen ze ook nog eens erg dichtbij. Pas op, want ze kunnen wel bijten!

We zagen ook nog Bighorns vlak langs de weg, ik denk tenminste dat het dat waren. Prachtige overzichten waren er, maar het werd bijna teveel. 

Bighorn

Na de Pinnacles Overlook namen we een afslag op een dirtroad, ook hier weer Bighorns, maar die hadden we nu genoeg in beeld. Een stukje verder was Robertsons Prairiedog Town, met honderden van die beestjes. Een eind verderop, na de Cattlegrid zagen we bij een uitkijkpunt een eenzame bizon, die  zich aan het schurken was. Last van zijn reet leek het wel. Van een veilige afstand toch maar even op de foto gezet. Hierna de weg naar Wall opgedraaid en in Garmin een postkantoor opgezocht. In Wall bleek er volgens dit apparaat geen te zijn, wel in Quin, een paar mijl verderop. Toen we in dat gat aankwamen bleek het postkantoor maar een paar uur per dag open te zijn, dat was nu dus niet het geval!

In Wall bij de supermarkt wat kleine boodschappen ingeslagen, zoals water, cola, yogurt en zo. Op de kamer spullen opgeruimd, zwarte voeten gewassen en wat gelezen, voor we gingen eten bij het Cactus Café. Hier duurde het ook allemaal weer erg lang, dat zijn we toch niet gewend in Amerika. Ze leken in dit restaurant ook al weer erg te stressen. W. nam een burger en ik een Mexicaanse schotel.

Het was een prachtige dag, met veel zon en zo rond de 25 gr., ideaal voor ons. Bij de mail zaten nu de ticketgegevens voor onze retourvlucht. Gelukkig! Morgen vragen of Ann ze voor ons wil printen!